سرباز معلمی که " کالو " را جهانی کرد

عبدالمحمد شعرانی سرباز معلم دیری که کار خود را با تدریس درکوچکترین مدرسه دنیا آغاز کرد، با ایجاد یک وبلاگ برای این دبستان باعث شد تا این دبستان در جهان شناخته شود.

او با وبلاگ خود با عنوان «دیر تش باد» موفق شد عنوان بهترین وبلاگ سال را کسب کند.

تلاش های این سرباز معلم باعث شد تا روستای کالو نیز مشهور شود و افراد زیادی از مردم با این شهر آشنا شوند. مسئولان زیادی به این روستا رفتند و از این مدرسه بازدید کردند.

او آنقدر تلاش کرد و نوشت که کم کم کالو، آباد شد.

کالو صاحب جاده و مدرسه و کتابخانه و مجتمع آموزشی و... شد و رئیس جمهور به وجود معلمی چون او در دولتش افتخار کرد و در حاشیه کتاب او نوشت: «معلم ارزشمند، جناب شعرانی، تلاش های صمیمی شما در انجام خدمت و رسالت الهی تعلیم و تربیت، ستودنی و موجب افتخار است.».

یونسکو او و مدرسه اش را ثبت جهانی کرد. و خیلی ها با خواندن نوشته های او امیدشان به زندگی بیشتر شد.

ناگفته های شعرانی از مدرسه کالو

شعرانی می گوید:«من دست خدا را بالاتر از قدرت ارتباطات در این چند سال حس کردم»، این ها ناگفته هایی است که برای اولین بار آن ها را بیان می کنم.

دانش آموخته ارتباطات نبودم! اما آدمی بودم ارتباط گرا؛ آنچه باعث معرفی کالو و مدرسه اش در این چند سال شد لطف خدا و شوق من برای ارتباط بود. امروز به این نتیجه رسیده ام آنچه در این چند سال برای من و مدرسه ام اتفاق افتاده، که معجزه ارتباطات می دانمش در هیچ دانشگاهی تدریس نمی شود.

به دنبال بلند پروازی نبودم اما «انسان» بودن را دوست داشتم. بعد ها فهمیدم جامعه من چقدر تشنه «انسان» بودن است.

در ساده ترین حالت می توانستم از همان ابتدا در وبلاگم از کمبود ها در روستای محل خدمتم بنویسم و روزشماری هم برای پایان خدمتم درج کنم و برای گرفتن کارت پایان خدمت لحظه شماری کنم.

هیچ گاه به دنبال نشان دادن فقر نبودم؛ یک مطلب در وبلاگ من از شاکی بودنم پیدا نمی کنید. وقتی خبرگزاری سی ان ان، گزارش مدرسه را پخش کرد «کالو» دیگر «کالو» شده بود. به هیچ رسانه ای خارجی و داخلی اجازه سیاه نمایی ندادم.

در این چند سال کلی توریست خارجی مهمان مدرسه و مردم روستا بودند. وقتی خارجی ها استفاده از آموزش مبتنی بر تکنولوژی جدید را می دیدند شگفت زده می شدند و باور نمی کردند این امکانات برای چهار دانش آموز و در روستایی دور افتاده در ایران باشد.

خارجی ها می گفتند مدرسه ات نگاه ما را به ایران تغییر داد. چقدر در این کشور همایش های میلیاردی برای معرفی ایران عزیزمان برگزار می شود اما هیچ تغییری ایجاد نمی کند. اما مدرسه من با کمترین هزینه ایران و ایرانی را به جهانیان معرفی کرد.

ما برای مهمان های داخلی سرانه ای نداشتیم چه برسد به مهمان های خارجی! سرانه مدرسه کالو براساس تعداد دانش آموز زیر 10هزار تومن بود!

یک آلمانی دوچرخه سوار که مهمان مدرسه مان بود فقط صبحانه هفت نان محلی و ده تا تخم مرغ محلی خورد؛ می گفت این صبحانه عالیه!

ماجرای معلم کالو و مجری شبکه بی بی سی

بعد از چند هفته جواب ردم به مصاحبه با بی بی سی را رسانه ای کردم؛ کاری که کردم از ادب و اخلاق دور بود اما مجری بی بی سی به خانواده ام هتاکی کرد و گفت تو خائن به کشوری و از طرف دولت پول می گیری! اگر این حرف های به دور از انسانیت او نبود هیچ گاه آن مصاحبه را رسانه ای نمی کردم. حتی بعد از انتشار آن دعوت باشگاه خبرنگاران برای مصاحبه جوابی ندادم و گفتم علاقه ای برای دامن زدن به آن ندارم و از اینکه مصاحبه نکرده ام کیسه ای برای خودم ندوخته ام!

 یکی از مهمان های خارجی مدرسه می گفت همین گزارش cnn، برایت کافیست تا هر کشوری در دنیا زندگی ات را تامین کنند. گفتم اینجا وطن من است...

هشت سال در مدرسه کالو مانده ام و هر روز با لطف خدا و مردم برنامه دارم. اگر دنیایی بودم همان موقع که مدرسه ام معروف شد و گُل انداخت و کلی درخواست کار داشتم ور می داشتم می رفتم. به دنبال پست و مقام نبودم. تمام مدیران مرتبط با مدرسه کالو در چندسال گذشته از فرماندار تا رئیس آموزش و پرورش ترفیع درجه گرفتند.

مردم کالو هم قدر شناس هستند و هم مهمان نواز

مردم کالو هم قدر شناس هستند و هم مهمان نواز. و یکی از دلایل موفقیت کالو به خاطر مردمش است. مردم برای آباد شدن کالو تلاش کردند. مهمان های زیادی از جاهای مختلف حتی خارج به کالو می آیند که مردم از آن ها پذیرایی می کنند. مردم کالو مردم فقیری هستند البته منظور از فقیر بی چیز نیست. در جنوب به کسانی فقیر گفته می شود که مردم دار و متواضع هستند.

آرزو داشتم در این چند سال بروم برای سرباز معلم هایی که می خواهند وارد معلمی شوند حرف بزنم اما نشد که نشد!

کتاب اولم بدون خرید دولتی به چاپ ششم رسیده است

روزی از یک شرکت خصوصی کشتیرانی زنگ زدند و گفتند هیت مدیره ما به پاس تلاش هایت می خواهد برایت ماشین بگیرند. گفتم ماشین نمی خواهم دوست دارم کتابم را چاپ کنند. دو کتاب از مدرسه ام چاپ شده که با استقبال روبرو بوده کتاب اولم بدون خرید دولتی به چاپ ششم رسیده است.

در همایشی که سخنران بودم خبرنگاری سوال کرد دوست داری وزیر آموزش و پرورش شوی؟ گفتم نه! اما اگر وزیر آموزش و پرورش شوم نمی گذارم کتاب معلمم را یک شرکت خصوصی کشتیرانی چاپ کند!

در عید نوروز که همه به دنبال تفریح و استراحت هستند من و بچه های مدرسه تعطیلی نداشتیم. مدرسه باز بود نمایشگاه داشتیم و کلی کارهای دیگر. هیچ کس باور نمی کند در نوروز 10 هزار آدم به روستا می آمدند تا مدرسه را ببینند.

مدرسه ام شبانه روز در اختیار مردم بود. خدایی آموزش و پرورش منطقه ام هیچ گاه اذیتم نکرد. حتی روز بعد از تعطیلات نوروز که خسته بودم و به مدرسه نرفتم، غیبتم را زدند اما ناراحت نشدم. چون مطیع قانون بودم. من آمده بودم باری از دوش آموزش و پرورش بردارم نه خودم را سربار آموزش و پرورش کنم.

تنها دلیل مطرح شدن مدرسه کالو تعداد کم دانش آموزانش نبود

بعضی ها خیال می کنند رفتن به صداوسیما یعنی پول دار شدن! این همه به تلویزیون رفتن یک ریال برای من و مدرسه ام چیزی نداشته! تنها برنامه ای که به من و بچه ها هدیه دادند برنامه ماه عسل شبکه سه بود که تهیه کننده بعد از برنامه به من و بچه ها کارت هدیه 25 هزار تومانی داد!

 در زمان آقای علی احمدی وزیر سابق آموزش و پرورش بخشنامه ای شد که مدارس زیر پانزده نفر باید تعطیل شوند! اما مدرسه کالو نه بگویم صد در صد اما سهم زیادی در لغو شدن این بخشنامه داشت.

 تنها دلیل مطرح شدن مدرسه کالو تعداد کم دانش آموزانش نبود و گرنه هزار مدرسه در کشور با تعداد دانش آموز کمتری وجود دارد. چند سال پیش بعد از یکی از برنامه های تلویزیونی که دعوت بودیم تهیه کننده برنامه با خنده به سراغم آمد و گفت:رئیس آموزش و پرورش یکی از شهرهای استان بوشهر تماس گرفته که چرا این ها را دعوت کرده اید ما مدرسه با دانش آموز کمتر داریم!

سه سال است می خواهم یک سازمان مردم نهاد با عنوان «بنیاد مدارس کوچک ایران» ثبت کنم اما درخواست هایم به جایی نرسیده است. می خواهم کاری در مدرسه کالو انجام شد به مدارس دیگر انتقال دهم. هفت هزار و۸۳۷ مدرسه ابتدایی کمتر از 10نفر دانش آموز در کشور وجود دارد برای این ها باید کاری بزرگ انجام شود. دنیا ما را تحسین می کند برای یک دانش آموز هم مدرسه داریم.

ترجیح می دهم در جای کوچکی باشم و کارهای بزرگی انجام بدهم تا این که در جای بزرگی باشم و نتوانم کار کوچکی هم انجام بدهم.

من «دست خدا» را بالا تر از «قدرت ارتباطات» در این چند سال حس کردم.

مهر